Wiele mówi się o stawianiu granic, ale częściej w kontekście stawiania ich dzieciom przez rodziców. Dziś chcielibyśmy zaś poruszyć temat tego, w jaki sposób nauczyć nasze dziecko tego, że ono również może stawiać swoje granice, a jednocześnie szanować je u innych? Przecież nasze dzieci mają prawo decydowania o sobie. O tym co lubią i czego chcą, a także co chcą robić, a czego nie.
Gwoli przypomnienia – granice to nic innego jak zasady, które panują w danym domu, rodzinie, społeczeństwie, w tym wszelkie normy kulturowe.
Dzieci od pierwszych dni swojego życia potrafią komunikować swoje potrzeby. Intuicyjnie potrafią je odczytywać i wprost domagają się ich zaspokojenia. W dalszym toku rozwoju granice te zacierają się – albo przez posłuszeństwo, normy, wymagania rodziców. Jak to więc zrobić, żeby dziecko nigdy nie zapomniało, jak ważne są jego własne emocje i potrzeby oraz potrafiło je skutecznie zakomunikować?
Najważniejszym zdaniem, które chcielibyśmy Wam przekazać tym artykułem jest to, że dzieci uczą się przez obserwację! Innymi słowy – jeśli jesteś asertywnym dorosłym, który potrafi sam stawiać i akceptować granice innych, Twoje dziecko na pewno naturalnie będzie zachowywało się tak samo. Szanowanie jego granic przyczyni się również do tego, że dziecko będzie zwracać większą uwagę na te, które stawiacie Wy – rodzice.
Niestety, często my, rodzice, nie zdajemy sobie sprawy, że naruszamy granice naszego dziecka. Chcemy dobrze, bo nikt przecież nie chce nic złego, ale… znasz takie zdania jak “no, daj babci buziaka!”, “nie wolno ci się tym bawić!”, “Uważaj, spadniesz i będzie problem!“, “ubieramy się w to i w to, nie maa dyskusji!”? Czasem wolimy chwilę spokoju i posłuszeństwo niż naukę granic naszych dzieci.
Artykuł powstał na podstawie informacji z tego i tego artykułu.